Μεγάλωσα στον Νέο Κόσμο, στην Φραντζή μέχρι τα πέντε μου χρόνια. Το “80 ήρθαμε στην Ακρόπολη, σε μια πολυκατοικία με τους ιδιοκτήτες της οποίας είμαστε μακρινοί συγγενείς.
Το σπίτι το αγοράσαμε τότε ένα εκατομμύριο δραχμές, χρειάστηκε όμως να το σουλουπώσουμε. Παλιά η περιοχή λεγόταν Κολωνάκι, κι αυτό αναγράφεται στα συμβόλαια του σπιτιού όπως μου είπε ο πατέρας μου. Ονομάστηκε έτσι λόγω της κολώνας, που βρίσκεται στο παρκάκι πίσω απ το σπίτι μου. Μου το επιβεβαίωσε και ο κύριος Αντρέας, φίλος του πατέρα μου που τότε ήταν 85 χρονών (σήμερα είναι 104 χρονών). Δημοτικό πήγα στο 70ο του Μπόρα, όπως το λέγανε τότε. Στο ίδιο σχολικό συγκρότημα υπήρχαν δύο δημοτικά, το 70ο και το 119ο και ένα νηπιαγωνείο. Στην τάξη ήμασταν όλοι αγαπημένοι αλλά είχαμε έναν δάσκαλο, λίγο παράξενο, ο οποίος τελικά αποσύρθηκε. Στην θέση του ήρθε η κυρία Κασσιανή.
Όταν τελειώσαμε το δημοτικό, που ήταν πρωινό και απογευματινό, λόγω των δύο συστεγασμένων σχολείων, μας χώρισαν σε δύο ομάδες οι οποίες μοιράστηκαν στα δύο γυμνάσια της περιοχής. Το ένα ήταν το 14ο που είναι στο Κουκάκι, όπου δεν ήθελε να πάει κανείς επειδή ήταν ερείπιο.
Το άλλο ήταν το 1ο πειραματικό που ήταν στην Πλάκα. Στο δημοτικό θυμάμαι ότι έπαιζα μπάλα σε ένα χώρο κοντά στο κυλικείο και στην έξοδο του σχολείου, με κάτι φίλους. Όταν δεν είχαμε μπάλα, γεμίζαμε μπουκαλάκια από το κυλικείο. Τελικά πήγα στο 14ο γυμνάσιο, το ερείπιο, που ήταν εκεί από την κατοχή. Σήμερα βέβαια, με τις προσπάθειες των γονέων, το γυμνάσιο αυτό έγινε ολοκένουγιο. Σ αυτό το γυμνάσιο κάθησα μόνο πέντε μέρες, γιατί η πρώτη μου ξαδέλφη, που δούλευε στην φιλεκπαιδευτική εταιρεία, με πρόεδρο τότε τον Μπαμπινιώτη, μου έκανε μεταγραφή στο 1ο γυμνάσιο, Αρσάκειο Τοσίτσα. Το γυνάσιο ήταν στην αρχή θηλέων αλλά όταν έγινε μέτοχος το δημόσιο πήραν και αγόρια και μάλιστα και από το δημόσιο. Εκεί ήμουν στο τμήμα Α4, που ήταν μόνο για παιδιά από το δημόσιο.
Στην Ακρόπολη, πριν φτιαχτεί το μουσείο, στην στροφή στην Χατζηχρήστου μέχρι της αρχές της Ροβέρτου Γκάλι, υπήρχαν μαγαζιά όπως ένα σουβλατζίδικο, στο οποίο πήγαινα με τον παππού μου τον Γιώργο. Υπήρχε μια πολυκατοικία απ την πλευρά του μουσείου επί του πεζόδρομου της Μακρυγιάννη. Υπήρχε μάλιστα και μια καφετέρια, την οποία αργότερα έκλεισε το κράτος. Δίπλα στο κατασχεμένο κτήριο, στον πεζόδρομο, υπήρχε ένα μαγαζί όπου παίζονταν λαικά, ρεμπέτικα και κρητικά. Δίπλα στο σημερινό Rest υπήρχε ένα δισκάδικο απ όπου πήρα τις πρώτες μου κασέτες. Εκεί που είναι ο Λεωνίδας υπήρχε το Open, ένα μαγαζί με παγωτά και αναψυκτικά. Δίπλα ήταν το Gelato. Εκεί που είναι το Αρκαδία ήταν ένα εστιατόριο με πιάνο. Στο Gelato, στο Open τους γνώριζα όλους. Εκείνη την εποχή, γνώρισα τον Μπάμπη, τον οποίο γνωρίζει και η κοπέλα μου η Κατερίνα. Αυτός ήταν τυπογράφος αλλά λόγω μιας υποχρέωσης, φύλαγε ένα κτήριο στην Διάκου. Αυτός μου έφτειαξε την πρώτη μου metal μπλούζα μου. Αυτός ήταν 45 χρονών και εγώ 30. Με τον Μπάμπη επικοινωνούμε ακόμα. Ο Χρήστος που είχε το εστιατόριο, έφυγε για την χώρα της γυναίκας του, τον Άγιο Δομήνικο. Με έπαιρναν τηλέφωνο στο κινητό μου και μου έλεγαν: ” ‘Ελα φίλε θα γίνει μεγάλο τσιμπούσι “.
Παλιά, από τον σημερινό πεζόδρομμο της Μακρυγιάννη περνούσε τραμ. Δεκαετίες αρχότερα υπήρχε γραμμή τρόλευ. Από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου περνούσαν αυτοκίνητα με κατεύθυνση το Θησείο. Περνούσε και το λεωφορείο 250, που κι αυτό τερμάτιζε εκεί.
Πριν φτιαχτεί το μουσείο, επί υπουργού πολιτισμού κυρίου Τατούλη, οι αρχαιολόγοι διαμαρτύρονταν για την επιλογή του τόπου δημιουργίας του, κάνοντας πορείες. Εφτασαν μάλιστα μέχρι σε απόπειρες αυτοκτονιών γιατί έλεγαν ότι κάτω από το έδαφος υπήρχε αρχαία φιλοσοφική σχολή. Ένα πρωινό, χάραμα ακόμα θυμάμαι, πήγαμε με την Κατερίνα, στην καφετέρια που είχε τότε ο Νεκτάριος, δίπλα στον Λεωνίδα. Εκεί γνώρισα τους μηχανικούς και κάποιους εργάτες, που δούλευαν στην ανέγερση του μουσείου, το οποίο οι κάτοικοι της περιοχής αποκαλούσαν τέρας.
Στην περιοχή ζουν σημαντικά πρόσωπα, όπως εφοπλιστές, βιομήχανοι κια ένας από τους προέδρους της δημοκρατίας, ο κύριος Ζολώτας. Επίσης ο ηθοποιός ο Λογοθέτης και ο συνονόματός του γελοιογράφος. Πιο πάνω είναι η Ισπανική πρεσβεία.
Στην αυλή του Ηρωδείου, θυμάμαι, παίζαμε ποδόσφαιρο με τους φίλους μου και ο φύλακας μας κυνηγούσε. Με τον πατέρα μου μάλιστα κάναμε και κάποιες τσαχπινιές, πηγαίναμε δίπλα στο Ηρώδειο και παρακολουθούσαμε διάφορες παραστάσεις, μέχρι που βάλανε κάγκελα.
Πιο πάνω, επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι η εκκλησία της Αγίας Σοφίας και δίπλα ακριβώς είναι το Μερόπειο Ίδρυμα. Λίγο ποιό κάτω υπάρχει το Θέατρο του Διονύσου και πιο πέρα ακόμα το εστιατόριο Διόνυσος, όπου τρώνε όλοι οι υψηλόβαθμοι, βιομήχανοι και πολιτικοί. Τώρα πηγαίνουν και στο εστιατόριο του Μουσείου. Πιο πάνω ήταν κάποτε η καφετέρια του ΕΟΤ στου Φιλοππάπου, τώρα είναι εγκατελειμένη και ρημάζει. Δίπλα ακριβώς υπάρχει ο Άγιος Δημήτριος, ο Λουπαρδιάρης και στην κορυφή του λόφου ένα αρχαίο γλυπτό.
Στου Φιλοππάπου υπάρχει το Αστεροσκοπείο, το θέατρο της Δώρας Στράτου και το ΗΧΟΣ και ΦΩΣ. Στον βράχο της Πνύκας δίπλα πηγαίνει πολύς κόσμος για ρομαντσάδα.
Η περιοχή μου είναι κέντρο αλλά και απόκεντρο και αυτό μου αρέσει πολύ. Δεν θέλω να φύγω ποτέ από εδώ. Ξέχασα να πω, ότι με την Κατερίνα συχνάζαμε στην καφετέρια δίπλα στον Γερμανό και απέναντι στο καφενείο πήγαινε το φιλαράκι μας ο Βασίλης που γνωρίσαμε σ ένα Κέντρο Ημέρας. Ο Βασίλης πέθανε δυστυχώς πέρυσι.
Ο χώρος της Ομάδας μας βρίσκεται στην Χατζηχρήστου και μας ξέρει όλη η περιοχή. Πηγαίνουμε πολύ συχνά στα καφέ και τα εστιατόρια της περιοχής και είμαστε παντού ευπρόσδεκτοι.
ΥΓ: Την πρώτη μου ατομική συνεδρία με τον Σύμβουλό μου την έκανα στο Regal, στο οποίο πηγαίνουμε πολύ συχνά, όλοι απ την Ομάδα.
Σπύρος Στεφανάκης
* Ο Σπύρος Στεφανάκης από τα πρώτα μέλη της ομάδας έφυγε από την ζωή το 2016
Greek
English